ادوین هاوارد آرمسترانگ

رادیو FM را «ادوین هوارد آرمسترانگ» اختراع کرد. اما سال ها طول کشید تا این باند رادیویی به صورت گسترده مورد استفاده قرار گیرد و ردیفی از اعداد نشان گر موج را در گیرنده های کوچک خانگی به خود اختصاص دهد. خود آرمسترانگ نیز زندگی حرفه ای پر فراز و نشیبی را گذراند و برای به کرسی نشاندن حرف خود زحمات بسیار کشید و صدمات فراوان دید. ماجرای او و رادیو FM، شباهت عجیبی به داستان نیکولا تسلا و اختراع خود رادیو دارد. ادوین آرمسترانگ در 18 دسامبر 1890 در شهر نیویورک به دنیا آمد و مدرک لیسانس خود را در رشته مهندسی برق از دانشگاه کلمبیا دریافت کرد. نبوغ او در زمینه دانش الکترونیک که با آینده بینی خاصی تلفیق شده بود، دیدگاهی بسیار فراتر از زمانه زندگی اش به او داده بود. آرمسترانگ جز رادیو FM، اختراعات دیگری نیز داشت، به گونه ای که امروزه او را پدربزرگ رادار و نیای ارتباطات ماهواره ای می دانند. زمانی که او دانشجوی سال سوم دانشگاه کلمبیا بود، «مدار باز تولیدگر» (Regenerative circuit) را اختراع کرد و در سال 1914 به ثبت رساند، در 1918 نوعی گیرنده موسوم به Super Heterodyne و در 1922 نیز «مدار ابربازتولیدگر» (Super regenerative circuit) را به ثبت رساند. اما بسیاری از اختراعات او بعدها مورد ادعای دیگرانی قرار گرفت که در دادگاه ها رأی را به نفع خود تغییر دادند و امتیاز اختراعات او را به نام خود به ثبت رساندند.

بین سال های 1922 تا 1934 آرمسترانگ درگیر نبرد برای ثبت حق اختراعات خود بود: از یک سو با شرکت رادیوی آمریکا (RCA) و شرکت وستینگهاوس، و از سوی دیگر با لی دو فارست (مخترع لامپ خلاء سه قطبی) و شرکت AT&T. دعواهای دادگاهی بر سر این امتیازها که 12 سال ادامه داشت، طولانی ترین مرافعه حقوقی در آمریکا تا آن زمان بود. دادگاه عالی آمریکا حق ثبت مدار بازتولیدگر را در سال 1916 به دو فارست داد که او هم آن را به شرکت AT&T فروخت. امروز اما این عمل دادگاه را ناشی از ناآگاهی اعضای آن از حقایق فنی می دانند. اما در همان هنگام که این دادگاه در جریان بود، آرمسترانگ دیگر اختراع مهم خود را که همان رادیو FM باشد به سرانجام رساند. این اختراع در سال 1933 ثبت شد. گیرنده های رادیویی FM بر خلاف گیرنده های AM (که حکمران آن روزها بودند)، صدایی بسیار صاف و واضح و عاری از پارازیت داشتند. برای اثبات کارایی و کیفیت رادیو FM، آرمسترانگ اتحاد موفقیت آمیزی با FCC (کمیته ارتباطات فدرال، مسئول تخصیص باندهای رادیویی در آمریکا) داشت و آن را واداشت تا یک باند رادیویی FM را بین ردیف های 42 تا 49 مگاهرتز، به آن اختصاص دهد. در اوایل دهه ،1940 کوتاه زمانی پیش از جنگ جهانی دوم و در میانه آن، آرمسترانگ چند ایستگاه رادیویی FM پرتوان را در ایالت های نیوانگلند مستقر کرد که به «شبکه یانکی» موسوم شد. آرمسترانگ سفری را برای اثبات این موضوع به آمریکایی ها که FM خیلی بهتر از AM است، آغاز کرد و امیدوار بود که از فروش هر دستگاه رادیو با فناوری FM، حق امتیاز خود را بگیرد.اما در ژوئن ،1945شرکت رادیوی آمریکا برای اختصاص فرکانس های الکترومغناطیسی به صنعت نو پای تلویزیون (که خود متولی آن بود)، FCC را حسابی تحت فشار قرار داده بود. دیوید سرنف (مدیر کل RCA) در نهایت توانست FCC را وادارد تا طیف رادیو FM را از 42 تا 49 مگاهرتز به 88 تا 108 مگاهرتز (همان که امروزه هست) منتقل کند و گستره فرکانس های 40مگاهرتزی را برای تلویزیون (که برای پخش صدای خود به باند FM نیاز داشت) خالی کند. در نتیجه این کار، همه گیرنده های رادیویی FM آرمسترانگ یک شبه بی مصرف شدند در حالی که جایگاه قوی رادیو AM شرکت رادیوی آمریکا، قوی تر از قبل شد. شبکه رادیویی آرمسترانگ به این ترتیب در برابر انتقال به فرکانس های بالاتر نتوانست دوام بیاورد. اغلب متخصصان امروزه بر این عقیده اند که این تصمیم FCC، بهره برداری از فناوری FM را چندین دهه عقب انداخت. علاوه بر این، RCA در نهایت با ادعای حق ثبت فناوری FM به نام خود، در دادگاه برنده شد و آرمسترانگ دیگر نتوانست از رادیوهای FM و دستگاه های تلویزیون که در آمریکا فروخته می شد حق امتیاز بگیرد. نابود شدن «شبکه یانکی» و دعوا بر سر حق امتیاز، آرمسترانگ را بی پول کرد و روان او را فرو پاشاند. در این شرایط، آرمسترانگ در 31 ژانویه 1954 با پرت کردن خود از پنجره آپارتمانش خودکشی کرد.ماریون، همسر دوم و حالا بیوه او، دعوای حق ثبت FM را علیه RCA دوباره به جریان انداخت و سرانجام در سال 1967 برنده شد.اما چندین دهه از مرگ آرمسترانگ گذشت تا رادیو FM توانست از لحاظ گستره پخش به پای AM برسد، و باز بسیار گذشت تا رادیو FM برای ایستگاه های پخش به صرفه و سودآور شد. آرمسترانگ در سال 1917 به عنوان اولین برنده مدال افتخار IRE (انجمن مهندسان رادیو که امروزه «انجمن مهندسان برق و الکترونیک» IEEE خوانده می شود) برگزیده شد. در سال 1942 مدال ادیسونِ AIEE (انجمن مهندسان برق آمریکا) را «برای کمک های برجسته خود به هنر ارتباطات الکترونیکی» دریافت کرد و در سال 1980 نیز نام او به «تالار افتخار مخترعان» در آمریکا اضافه شد